بدبختی های یک زن چاق

آدرس کانال آدم چاق Chagh2@        زن هستم و تمام اتفاقاتی که برای یک زن قرار است در طول زندگیش اتفاق بی افتد برایم اتفاق افتاده. ازدواج کردم . بچه دار شدم. دانشگاه رفتم. استخدام شدم. چندتایی سفر دور دنیا و ینگه دنیا رفتم. شغلم را دوست دارم. فعالیت زیادی می کنم. دست به قلم هستم و مطلب زیاد می نویسم البته نه در مورد چاقی در حوزه تخصصی خودم. باافراد زیادی در ارتباطم و از کار کردن با جوانها لذت می برم. شور و انرژی آنها مرا به وجد می آورد و در کارم به جلو پیش می دهد.
تقریبا 24 سال قبل وقتی فرزند اولم به دنیا آمد پس از یکی دو ماه اختلالات هرمونی باعث شد که فرزندم از خوردن شیر مادر محروم شود و وزن بنده شروع به اضافه شدن کند. یکی دو سالی که گذشت اضافه وزن آنقدر زیاد بود که نگاهها و حرفهای مردم به من فهماند باید رژیم بگیرم. رژیمهای مختلف را تجربه کردم. رژیمهای اصولی زیر نظر دکترهای متخصص تغذیه و رژیمهای غیر اصولی مثل روزه چهل روزه و .... رژیم دکتر کرمانی که یکسال تمام هر شب با گرسنگی به خواب می روی و پشتیبان محترم دلداریت می دهد دو هفته صبر کنی بدنت عادت می کند. روزگار تلخی بر من گذشت. روزگار شمارش کالریها. روزگاری که همه و همه لقمه های تو را می شمارند و رفتارهای اطرافیان آزارت می دهد. بعد از چند دوره رژیم گرفتن و نداشتن تحمل گرسنگی برای طولانی مدت باعث شد که وزن کم کنیم و دوباره دو برابر وزنمان برگردد سرجایش و مجبور می شدم مانتویی گشاد تر از قبلی بخرم.  بعد از چند سال آزمایشهای مختلف به من فهماند که دچار کمخونی مزمن شده ام و توی اتوبوس و مترو و .... حتی برای ده دقیقه نمی توانم سرپا بایستم و بدنم بسان یک تکه یخ سرد شده و قند خون و فشارم همزمان با هم افت می کند. نتیجه اینکه این وسیله عمومی از لیست وسایل تردد ما در شهر حذف شد و تاکسی جایگزین آن شد. سال بعد آزمایش تراکم استخوان خبر بدتری به من داد.
وقتی با این مشکلات می جنگیدم  متوجه خیلی چیزها نبودم اینکه خیلی از این مشکلات مشکل من نیست مشکل نگاه غلط مردم است نسبت به آدمهای چاق. من می توانم یک آدم چاق و فعال باشم بدون اینکه مشکلی داشته باشم ولی نگاه غلط مردم در مورد چاقها آنها را آدمهای تنبل و تنپروری می داند. مثل مثلا بیست  یاسی سال پیش که آدمهای لاغر آدمهای فقیر و با سوء تغذیه به نظر می رسیدند زمانی که چاقی زیبایی و لاغری زشت بود. نگاه مردم عوض شده. لاغری مد شده است. من به خاطر این نگاه غلط مردم آسیب دیده ام و به خودم و جسمم آسیبهای زیادی زده ام و روح و جسمم را قربانی این نگاه غلط کرده ام.
در نتیجه تصمیم گرفتم اینجا بنویسم. از آدمهایی که از زخم زبان مردم به ستوه آمده اند. از اراده ها و اعتماد به نفسهای  بر باد رفته در هر عرصه فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی موفقند و پله های ترقی را یک یک می پیمایند ولی وقتی پای رژیم و این حرفها که می رسند تمام اراده شان زیر سوال می رود و انگ ضعیف النفس بهشان می خورد. از آدمهایی که خود را به تیغ جراحی سپردند. از بچه هایی که پدر یا مادرشان سر از بالین جراحی زیبایی بلند نکردند و تاآخر عمر مجبورند تاوان این نگاه غلط را بدهند.
از کلینک های ترک اعتیادی که عمده مراجعینش کسانی هستند که از مصرف داروهای لاغری که ترکیبی از مواد مخدر در خود داشته پایشان به آنجا کشیده شده است. از کلینکها و مراکز لاغری که روز به روز کیسه هایشان پر تر می شود ولی از وزن این افراد چیزی کم نمی شود. از شمارش روزانه کالری از ترازوی کوچکی که همیشه در جیبمان است و از زبانهای تلخ مردم که گاه از حرفهایشان از نیش عقرب نیز تلخ تر و گزنده تر است. شاید کسانی که اینجا را می خوانند تغییری در نگرش خود ایجاد کنند و انسانهای اطرافشان را فارغ از لباس و ظاهر و وزنشان قضاوت کنند. انسانها باطنی پاک دارند و تواناییهایی در خور و ستودنی آنها را بر اساس انسانیتشان و قابلیتهایشان قضاوت کنیم نه از روی ظاهر.